Βουλιάζω μέσα στην άβυσσο της κενότητας

πνίγομαι απ’ τη βαλτωμένη κοινοτυπία των όχλων

η απόγνωση με πλημμυρίζει και γίνεται οργή

κι η μελαγχολία τρόπος διαφυγής

Αγκαλιάζω με μανία τη ζωή και μ’ αγάπη το θάνατο

χορταίνω με τη χαρά και ξεδιψώ με την απέραντη θλίψη

αποζητώ τη μοναξιά κι ανασαίνω μέσα απ’ τη συντροφικότητα

μετατρέπω σε ποίηση τη κραυγή του απελπισμένου

Δίνω γροθιά στη σάπια κοινωνία και ξοδεύω το αίμα μου

στην ανατολή ενός κλεμμένου κόσμου μέσα

απ’  τα όνειρα του ορφανού και τις ελπίδες τ’ αδικημένου.

Γερασμένη πια η πόλη

και στις αργασμένες παλάμες της απλώνονται κήποι

γεμάτοι αρρωστημένα τριαντάφυλλα

Οι άνθρωποι δεν κυκλοφοράνε πια

και τα ψόφια πουλιά στοιβάχτηκαν  κάτω στις ρίζες των δέντρων

Με γλυφό νερό και μαύρο γάλα ποτίζουν  τα βρέφη

κι ο αέρας κουβαλά μονάχα  κλάμα

Οι αναμνήσεις νίκησαν τις αντοχές μου

κι οι  γρίφοι στα στόματα των σκύλων

άλυτοι παραμένουν, σαν τάφοι ανοιχτοί

καρτερικά προσμένουν.

Οι μέρες μου…

Βαριές είναι κι ατελείωτες οι μέρες μου

ωχρά και πνιχτικά τα πρωινά

κι αυτές οι αχτίνες του ήλιου

φίδια είναι που με τυλίγουν και δεν μ’ αφήνουν ν’ ανασάνω

Κι όλοι αυτοί οι σκυθρωποί άνθρωποι που με κοιτάζουν

με βλέμμα παράξενο μέσα από μάτια νεκρών

λυσσασμένα σκυλιά είναι σε σώμα δαιμονισμένης γυναίκας

και χάνομαι μέσα στα φριχτά τους ουρλιαχτά

Αργά το δείλη ξαλαφρώνω και νοιώθω ξανά ν’ αναπνέω

κι όσο η μπότα της νύκτας το φως σκοτώνει

γίνομαι κάμπια, τρυπώ το κέλυφος που με περιζώνει

βγαίνω στα σκοτάδια κι αρχίζω τότε να ζω

σμίγω με τις  γκρίζες σκιές, παθιάζομαι καθώς

πίνω σταγόνες από μαύρα και πικρά νυχτολούλουδα

που θα σβήσουν με το πρώτο φως.

Άτιτλο

είναι κάτι βράδια βουβά και σκοτεινά

π’ όμορφα κρύβουν το δάκρυ στο σκοτάδι

το βλέπει μόνο το φεγγάρι και

ουρλιάζει σαν τσακάλι που πονά

Παραίνεση

Η ποίηση είναι μια ανοιχτή πληγή

Και τα ποιήματα  αίμα

Οι στίχοι είναι λεπίδες

Γι’ αυτό, πρόσεχε, μην χαθείς μέσα στη ποίηση, θα σε πεθάνει

Μην διαβάζεις μεμιάς ένα ποίημα, θα πνιγείς από το αίμα

Ένα στίχο μονάχα διάβαζε την μέρα

Μια χαρακιά θα σου χαρίσει που, ίσως,

λέω ίσως, επουλωθεί την επόμενη μέρα

Μοναξιά

Πόσο όμορφη φαντάζει η μοναξιά,

Σαν ποτάμι μ’ ολόχρυσα νερά,

Και στις όχθες, κίτρινα κεφαλάκια οι παπαρούνες

Χορεύουν στα τραγούδια π’ αραδιάζει ο αέρας

Χέρια θανάτου μοιάζουν τα γύρω της γυμνά κλαδιά

Και μαύρες πεταλούδες μέσα τους φωλιάζουν,

Θάνατος όμορφος μου λένε σου ταιριάζει

Κάνε κρεβάτι σου του ποταμιού τα ολόχρυσα σεντόνια

Γλυκά τότε,  μια ανάσα πεθυμιάς με αγκαλιάζει

Να βγω ξανά να σεργιανίσω

Στα δυο ,τα μάτια σου τα καστανά

Και νέκταρ ζωής από τα χείλη σου

Να πιω και να μεθύσω.

Ατελείωτες νύχτες μοναξιάς

Άσαρκα χείλη, άχρωμα, και μάγουλα κερένια

Και κάτω απ’ τα διάφανα βλέφαρα, τα μάτια της,

Αυτά τα μάτια της τα ωχρά που με βλέμμα σβησμένο

Με κοιτάζουν θαρρώ, κι εγώ ριγώ, κι ας ξέρω πως δεν με βλέπουν,

Και τα χέρια της, σαν δυο κρίνα σπασμένα

Νεκρά και μαραμένα, κοίτα πως κρέμονται απ΄ το ξύλινο στρώμα,

Νομίζω πως θα απλωθούν κι αγκαλιά θα μ’ αρπάξουν

Κι αίμα, απ’ τα βουλιαγμένα στήθη της

Οι σάπιες ρώγες της, σταλιά – σταλιά θα με κεράσουν,

Αχ, αυτές οι ατέλειωτες νύχτες πως με τρομάζουν,

Μαύρο γαμπριάτικο πουκάμισο για μένα κεντούν, και

Την μοναξιά ντυμένη νυφούλα, στην αγκαλιά μου βάζουν.