Πένθιμος ύμνος της αγάπης

Μην μιλάς, είναι ασέβεια, άκου! οι πέτρες ραγίζουν

καθώς το φέρετρο μιας τελειωμένης αγάπης στο τάφο κατεβάζουν,

και τα δάκρια πικρά, μιλάνε δυνατά, σαν αργοσταλάζουν :

σβήστε τον ήλιο, πάρτε το φεγγάρι,  αλυσοδέστε το, κι ύστερα

μαχαιρωμένο ρίξτε το στο ποτάμι, το νερό του κόκκινο σαν αίμα να το κάνει,

κλείστε τα ραδιόφωνα κι αφήστε ελεύθερα τα σκυλιά, κάντε τα ν’ αλυχτούν

θρήνος και κλάμα ν ‘ ακουστεί, να ξεραθεί η πλάση,

πάρτε  σιδεριές,  ραβδίστε τα τριαντάφυλλα

να πέσουνε τα πέταλα, να μαραθούν, να ξεραθούν

τίποτα όμορφο ξανά να μην υπάρξει

σβήστε τα φώτα, σκεπάστε με μωβ κορδέλες όλα τ’ αστέρια

κι ύστερα ανάψτε ένα μόνο κερί, το φως του να είναι αμυδρό

σκιές τη γη να τη σκεπάσει, πιο σκοτεινή να είναι κι απ’ τον Άδη

σχίστε τα ημερολόγια, καμία εποχή να μην ξανάρθει

μονάχα για πάντα χειμώνας, βαρύς και σκοτεινός,  τον κόσμο να σκεπάσει