Πορεία μοναξιάς.

Σαν ρετσίνι που κυλάει στην σάπια φλούδα των δέντρων , ο χρόνος,

μπροστά οι μέρες φορτωμένες με τόσες ελπίδες

που δεν μέλλουν να καρπίσουν ποτέ,

και μ’ ένα μαύρο πανί, να τραβούν χωρίς να περιμένουν κανένα

σ ‘ένα χορταριασμένο μονοπάτι, που χρόνια δεν το διάβηκε κανείς,

γεμάτο ίσκιους ανθρώπων που δεν συναντήθηκαν και δεν φιληθήκανε  ποτέ

και βαρύ φορτίο έχουν στη πλάτη, των νεκροταφείων τους μαραμένους επιταφίους

και μια ασήκωτη και πικρή σαν δάφνη μοναξιά.