Αγάπη

Αγάπη! άκου τι όμορφα ηχεί,

ναι, έτσι θα σε ονοματίζω εγώ, Αγάπη!

αχ! Και να ‘ξερες πόσο όμορφα με γεμίζει σαν σε φωνάζω, Αγάπη!

με τυλίγει απαλά σαν τη βροχή που πέφτει αργά το βράδυ,

Αγάπη! σαν θρόισμα μ’ ακούγεται πρωτοπέτακτου πουλιού,

και πόσο απαλά μου χαϊδεύει τη ψυχή, ανατριχιάζει,

κι αντάμα τραγουδά με τ’ αστέρια σαν τα μαδώ απ’ τον ουρανό

στρώμα να τα βάλω στο δικό σου το κρεβάτι,

Αγάπη!  σαν ψίθυρος απ’ το αίμα π’ αργοκυλάει στο κορμί μου

και συλλαβίζει τ’ όνομα σου, Αγάπη!

σαν αναπνοή μικρού παιδιού ακούγεται,

σσς… μίλα σιγανά μην τυχόν  και τη τρομάξεις.