Ερωτικό 4

Παραδομένος στη γλυκιά θωπεία του ήλιου
μ’ έναν ουρανό μπροστά μου, να με
προκαλεί να γράψω με μολυβδοκόντυλο των σύννεφων,
τις σκέψεις μου και τα όνειρα της καρδιάς μου.
Με τη νερένια αλάνα ν’ απλώνεται μπροστά μου
και να με καλεί στα ταξίδια του μύθου,
και μ’ όλη αυτή την αλήθεια του
κόσμου γύρω μου... με μια ξεχασμένη σταγόνα της
βροχής να πλανιέται ακόμη στ’ αγέρι, σαν δάκρυ
που λησμονήθηκε στους δρόμους της
απεραντοσύνης, ανάγειρα το κεφάλι
και με την ανάσα μου έγραψα στον ουρανό
Να’ σαι καλά όπου και να’ σαι... Σ’ αγαπώ....

Ερωτικό 3

Πως ρυτιδώνει το κορμί
Στο άγγιγμα της δικής σου ανάσας

Πως τρίζουν οι φλέβες στο άκουσμα της φωνής σου
Συγκλονίζεται και τρέμει το κορμί μου

Σιγανομουρμουρίζει το αίμα στις φλέβες μου
Άκου...βρυχάται ..τ’ όνομα σου ζωγραφίζει.

Άγριες πινελιές το πάθος χαράζει
δίχως τέλος, δίχως αρχή
γλυκός ο πόνος...Αχ!...πως τον ζητά,
σαν δροσερή ανάσα, μέσα να λουστεί
η καμένη από την δική σου λάβρα,
χαμένη στην μαύρη άβυσσο ψυχή μου!

Ερωτικό 2

Πως μπορούν οι λέξεις να σπονδυλωθούν
όταν ο έρωτας, γλιστρά, σαν ίσκιος στο σκοτάδι

Πως μπορούν να σκληρύνουν οι αρθρώσεις
όταν ο έρωτας, μοιάζει,
με ποταμιού γλυκό μουρμούρισμα

Ποιά τείχη μέσα τους μπορούν τον έρωτα να κλείσουν,
Αφού είναι σώμα άσαρκο, σιωπηλή προσευχή
και μυστική κουβέντα των ψυχών

Με ποια λόγια να τον περιγράψω
Αφού εκφράζεται, μόνο,
Μέσα απ’ την άχνα της ανάσας

Σαν κεραυνός που σβήνει
σ’ ανοιχτή παλάμη, μοιάζει,
και ένα σημάδι αφήνει.

Και τρέχουν μάγισσες
τρελές και μεθυσμένες
κοιτούν παλιές περγαμηνές
κάτω από ιστούς αράχνης φυλαγμένες

Καίνε νεκρά κομμάτια από φλέβα
Κόβουν κομμάτια απ’ τη σελήνη
Αλαφιάζονται, παραμιλούν
την ορμηνειά τους δεν μπορούν να πουν
πνίγεται η λαλιά τους, στο ίδιο τους αίμα.

Κριτική του μυθιστορήματος 'Ψάξε μέσα στη σιωπή μου'

Ψάξε μέσα στη σιωπή μου

Η δύσκολη ζωή πέντε  παιδιών αποτελούν την κεντρική αφηγηματική σκηνή του συγγραφέα. Ο κόσμος τους περιστρέφεται γύρω από τις  μνήμες μια δύσκολης οικογενειακής ζωής, την εκμετάλλευση, την κακοποίηση και  την εμπορία πέντε ανηλίκων  που μόλις αρχίζουν να ανακαλύπτουν το εαυτό τους και τον κόσμο.
Ο συγγραφέας μας προκαλεί να αναστοχαστούμε στο βαθύτατα κοινωνικό πρόβλημα της εμπορίας και της εκμετάλλευσης παιδιών. Μας φωτίζει ένα κόσμο ανομίας και ατιμωρησίας που δοκιμάζει και απειλεί   τον πολιτισμό των ατόμων και των σύγχρονων κοινωνιών.   
Το Ψάξε μέσα στη σιωπή μου λόγω των λογοτεχνικών του αρετών και γνωρισμάτων καλύπτει με λογοτεχνική πληρότητα το φαινόμενο της παιδικής εκμετάλλευσης σε όλες τις σύγχρονες εκφάνσεις και μεταλλάξεις.   Φαινόμενο
που  ευδοκιμεί σε κοινωνίες απαθείς και σε συνθήκες που δεν λειτουργούν τα αντανακλαστικά περιφρούρησης πολύτιμων αγαθών όπως η παιδικότητα και η αξιοπρέπεια..
Το έργο  διαπερνά η θλίψη και οι κακουχίες των πέντε ανήλικων παιδιών. Όπως επίσης η ανημποριά που εκτρέφει τον τρόμο και μια αίσθηση παγίδευσης και κλειστών δρόμων. Οι εικόνες πονάνε και πληγώνουν. Οι νύκτες είναι χωρίς φεγγάρια.  Tα παιδιά είναι μαριονέτες ενός απωθητικού θιάσου.
Η αφηγηματική δεξιότητα του συγγραφέα και η κριτική του δριμύτητα ξύνει πληγές. Και τις ξύνει επίτηδες. Η λογοτεχνικότητα της γραφής του συγγραφέα αφυπνίζει την προγραμματισμένη και ανέμελη ζωή μας. Εκφράζει κάτι που μόνο  μ΄ένα ουρλιαχτό οργής θα μπορούσε να εκφραστεί.

Άριστος Τσιάρτας

Προιστάμενος Αρχής κατά των Διακρίσεων

Λίγο πριν τα Χριστούγεννα....

Λίγο πρις τις γιορτές...

Όταν η μέρα ξέσχισε τα κουρέλια της νύχτας,
ξεπρόβαλε μια γλαυκή μέρα και
ένας ουρανός να πνίγεται μέσα στο γαλάζιο του.
Ανάγειρα το κεφάλι και κοίταξα τον ουράνιο καμβά.
Ένοιωσα να με προκαλεί να αποτυπώσω τα οράματα της καρδιάς μου...
να ζωγραφίσω τον κόσμο όπως τον ονειρευόμουν και θα ήθελα να έχω.
Επικρατούσε και μια σιωπή που με έκανε να θέλω να τραγουδήσω...
να αναβλύσουν όλα τα τραγούδια, οι ξεχασμένες μου επιθυμίες
που είχα κρυμμένα μέσα στη καρδιά μου.
Λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα και τον ερχομό του νέου χρόνου,σκέφτηκα
Καιρός να γυρίσω μια νέα σελίδα στη ζωή μου.Το ήξερα όμως μέσα μου
ότι ένας καινούργιος δρόμος είναι επέκταση του παλιού.
Δύσκολος, όμως συνάμα και τόσο όμορφος με τις διαδρομές που μου χάρισε.

Χαμογέλασα...δεν θα γυρίσω σελίδα, δεν θα αλλάξω το δικό μου δρόμο...
θα συνεχίσω, σκέφτηκα τον παλιό.
Καιρός όμως να σταθώ τολμηρός μπροστά στον ήλιο της αλήθειας.
Ν' αφήσω τη φλόγα να κυλίσει σαν ποτάμι μέσα μου...
ν' ατσαλώσει το κουράγιο και τη πίστη μου.
Και οπλισμένος με την απλόχωρη ωραιότητα των ιδανικών μου,
συνοδοιπόρος με τους αγαπημένους και φίλους,
να ξαναπάρω τον γνώριμο δρόμο του αγώνα,
της αγάπης, της εκτίμησης και του σεβασμού.
Και μαζί με όλους αυτούς, να σηκώσουμε τον ήλιο της ελπίδας
και των σεμνών οραμάτων...

Νάσαι καλά...

Με κοίταξες, μου μίλησες και τότε
Η καρδιά χαμογέλασε.
Ψέκασε και το αγέρι με το άρωμα της αγάπης
Τα σχήματα, τα χρώματα λες και βυθίστηκαν
στο καζάνι της ομορφιάς.
Προβάλανε αυθεντικά,
κρύβοντας την αλήθεια.

Δεν βιαζόμουν.. είναι όμορφα να περπατά κανείς
Στο δρόμο του έρωτα και της αλήθειας.
Πόσες και πόσες εικόνες απλότητας δεν εισέπραξα;
απαρατήρητες εικόνες που είχανε τόσα να μου πουν,
να μου θυμίσουν, κι ίσως να μου ξαναδιδάξουν
την απλότητα του αυθεντικού και του ωραίου.
Την ομορφιά της αγάπης και του να γνοιάζεσαι.

Η μέρα ήτανε διάφανη, λες και τη νύχτα ο ουρανός
έστειλε τη βρόχινη σκούπα του και καθάρισε
Ξέπλυνε τα ψέματα και τις ασχήμιες
Κι’ έτσι καθώς πήγαινα, είδα μια ανθισμένη
λεμονιά και κοντοστάθηκα. Ήθελα να πάρω και μια
ανάσα απ’ το καθημερινό μου λαχάνιασμα.
Την αγωνία του έρωτα
Την κοίταξα και... μέθυσα απ’ τη μυρωδιά
της. Απ’ τη μυρωδιά του αυθεντικού.
Ήταν σαν ένα χαστούκι η ομορφιά που με άγγιξε.
Κοίταξα τα κατάλευκα λουλουδάκια της
και σκέφτηκα ότι κάπως έτσι θα
πρέπει να είναι οι σταγόνες αγνότητας. Κι αναρωτήθηκα...

Πέρασες από δίπλα μου τυλιγμένη στα ψεύτικα λόγια σου,
γύρισα να κρατηθώ από τη λεμονιά..

Και κάτω απ’ όλ’ αυτά είδα
κάτι όνειρα σαν στημένες λεμονόκουπες που
καρτερούσαν, όπως και τα σκουπίδια,
τον οδοκαθαριστή, να τα μαζέψει.
Και σκέφτηκα ότι ίσως κάποια μέρα, να μαζέψει και τα
ΣΚΟΡΠΙΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ.

Ερωτικό

Θα ξεριζώσω το Όνειρο
με δόντια και με νύχια.

Μια σταγόνα αίμα σου, άλικο,
μυρωδιά απ' τον ιδρώτα σου,
και ένα νύχι νεκρής σελήνης
σ' Άγιο δισκοπότηρο θα βάλω.
Θα το σφραγίσω ερμητικά
με ξόρκια μάγισσων τρελών
όσο κρατάει μια φέτα μέρας
και μια ρανίδα νύχτας.

Νέκταρ αμαρτωλών Θεών θα μεταλάβω.

Από τα χείλη σου θα πιω,
έρωτα σκοτεινό και θα παραλογίσω.
Ένα κομμάτι ωδής
στην σάρκινη αποχαλίνωση
στο σώμα σου θα γράψω.

Αλάτι απ’ τον ιδρώτα σου
στα ξεραμένα χείλη μου θ’ απλώσω.
σταλιά - σταλιά, θα πιω,
χυμό απ' το κορμί σου
σταγόνα να μην πέσει στη γη
σπατάλη να μην γίνει.

Θα πάρω αίμα από έκπτωτο Άγγελο
απαλλαγμένο από το ανήθικο.
Θα ορμηνέψω το νεκρό χρησμό, και
ξεραμένες φλέβες θα κάψω
στ’ άνεμου το δρόμο.

Θα γευτώ τη στάχτη που θα μείνει,
και με αφρούς στα χείλη
γονατιστός μπροστά στα
γκρίζα, σκοτεινά, και
πέτρινα λαγόνια σου
θα χύσω αίμα και ψυχή
και στο κενό μαζί σου θα χιμήξω.