Ερωτικό 2

Πως μπορούν οι λέξεις να σπονδυλωθούν
όταν ο έρωτας, γλιστρά, σαν ίσκιος στο σκοτάδι

Πως μπορούν να σκληρύνουν οι αρθρώσεις
όταν ο έρωτας, μοιάζει,
με ποταμιού γλυκό μουρμούρισμα

Ποιά τείχη μέσα τους μπορούν τον έρωτα να κλείσουν,
Αφού είναι σώμα άσαρκο, σιωπηλή προσευχή
και μυστική κουβέντα των ψυχών

Με ποια λόγια να τον περιγράψω
Αφού εκφράζεται, μόνο,
Μέσα απ’ την άχνα της ανάσας

Σαν κεραυνός που σβήνει
σ’ ανοιχτή παλάμη, μοιάζει,
και ένα σημάδι αφήνει.

Και τρέχουν μάγισσες
τρελές και μεθυσμένες
κοιτούν παλιές περγαμηνές
κάτω από ιστούς αράχνης φυλαγμένες

Καίνε νεκρά κομμάτια από φλέβα
Κόβουν κομμάτια απ’ τη σελήνη
Αλαφιάζονται, παραμιλούν
την ορμηνειά τους δεν μπορούν να πουν
πνίγεται η λαλιά τους, στο ίδιο τους αίμα.

Κριτική του μυθιστορήματος 'Ψάξε μέσα στη σιωπή μου'

Ψάξε μέσα στη σιωπή μου

Η δύσκολη ζωή πέντε  παιδιών αποτελούν την κεντρική αφηγηματική σκηνή του συγγραφέα. Ο κόσμος τους περιστρέφεται γύρω από τις  μνήμες μια δύσκολης οικογενειακής ζωής, την εκμετάλλευση, την κακοποίηση και  την εμπορία πέντε ανηλίκων  που μόλις αρχίζουν να ανακαλύπτουν το εαυτό τους και τον κόσμο.
Ο συγγραφέας μας προκαλεί να αναστοχαστούμε στο βαθύτατα κοινωνικό πρόβλημα της εμπορίας και της εκμετάλλευσης παιδιών. Μας φωτίζει ένα κόσμο ανομίας και ατιμωρησίας που δοκιμάζει και απειλεί   τον πολιτισμό των ατόμων και των σύγχρονων κοινωνιών.   
Το Ψάξε μέσα στη σιωπή μου λόγω των λογοτεχνικών του αρετών και γνωρισμάτων καλύπτει με λογοτεχνική πληρότητα το φαινόμενο της παιδικής εκμετάλλευσης σε όλες τις σύγχρονες εκφάνσεις και μεταλλάξεις.   Φαινόμενο
που  ευδοκιμεί σε κοινωνίες απαθείς και σε συνθήκες που δεν λειτουργούν τα αντανακλαστικά περιφρούρησης πολύτιμων αγαθών όπως η παιδικότητα και η αξιοπρέπεια..
Το έργο  διαπερνά η θλίψη και οι κακουχίες των πέντε ανήλικων παιδιών. Όπως επίσης η ανημποριά που εκτρέφει τον τρόμο και μια αίσθηση παγίδευσης και κλειστών δρόμων. Οι εικόνες πονάνε και πληγώνουν. Οι νύκτες είναι χωρίς φεγγάρια.  Tα παιδιά είναι μαριονέτες ενός απωθητικού θιάσου.
Η αφηγηματική δεξιότητα του συγγραφέα και η κριτική του δριμύτητα ξύνει πληγές. Και τις ξύνει επίτηδες. Η λογοτεχνικότητα της γραφής του συγγραφέα αφυπνίζει την προγραμματισμένη και ανέμελη ζωή μας. Εκφράζει κάτι που μόνο  μ΄ένα ουρλιαχτό οργής θα μπορούσε να εκφραστεί.

Άριστος Τσιάρτας

Προιστάμενος Αρχής κατά των Διακρίσεων

Λίγο πριν τα Χριστούγεννα....

Λίγο πρις τις γιορτές...

Όταν η μέρα ξέσχισε τα κουρέλια της νύχτας,
ξεπρόβαλε μια γλαυκή μέρα και
ένας ουρανός να πνίγεται μέσα στο γαλάζιο του.
Ανάγειρα το κεφάλι και κοίταξα τον ουράνιο καμβά.
Ένοιωσα να με προκαλεί να αποτυπώσω τα οράματα της καρδιάς μου...
να ζωγραφίσω τον κόσμο όπως τον ονειρευόμουν και θα ήθελα να έχω.
Επικρατούσε και μια σιωπή που με έκανε να θέλω να τραγουδήσω...
να αναβλύσουν όλα τα τραγούδια, οι ξεχασμένες μου επιθυμίες
που είχα κρυμμένα μέσα στη καρδιά μου.
Λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα και τον ερχομό του νέου χρόνου,σκέφτηκα
Καιρός να γυρίσω μια νέα σελίδα στη ζωή μου.Το ήξερα όμως μέσα μου
ότι ένας καινούργιος δρόμος είναι επέκταση του παλιού.
Δύσκολος, όμως συνάμα και τόσο όμορφος με τις διαδρομές που μου χάρισε.

Χαμογέλασα...δεν θα γυρίσω σελίδα, δεν θα αλλάξω το δικό μου δρόμο...
θα συνεχίσω, σκέφτηκα τον παλιό.
Καιρός όμως να σταθώ τολμηρός μπροστά στον ήλιο της αλήθειας.
Ν' αφήσω τη φλόγα να κυλίσει σαν ποτάμι μέσα μου...
ν' ατσαλώσει το κουράγιο και τη πίστη μου.
Και οπλισμένος με την απλόχωρη ωραιότητα των ιδανικών μου,
συνοδοιπόρος με τους αγαπημένους και φίλους,
να ξαναπάρω τον γνώριμο δρόμο του αγώνα,
της αγάπης, της εκτίμησης και του σεβασμού.
Και μαζί με όλους αυτούς, να σηκώσουμε τον ήλιο της ελπίδας
και των σεμνών οραμάτων...

Νάσαι καλά...

Με κοίταξες, μου μίλησες και τότε
Η καρδιά χαμογέλασε.
Ψέκασε και το αγέρι με το άρωμα της αγάπης
Τα σχήματα, τα χρώματα λες και βυθίστηκαν
στο καζάνι της ομορφιάς.
Προβάλανε αυθεντικά,
κρύβοντας την αλήθεια.

Δεν βιαζόμουν.. είναι όμορφα να περπατά κανείς
Στο δρόμο του έρωτα και της αλήθειας.
Πόσες και πόσες εικόνες απλότητας δεν εισέπραξα;
απαρατήρητες εικόνες που είχανε τόσα να μου πουν,
να μου θυμίσουν, κι ίσως να μου ξαναδιδάξουν
την απλότητα του αυθεντικού και του ωραίου.
Την ομορφιά της αγάπης και του να γνοιάζεσαι.

Η μέρα ήτανε διάφανη, λες και τη νύχτα ο ουρανός
έστειλε τη βρόχινη σκούπα του και καθάρισε
Ξέπλυνε τα ψέματα και τις ασχήμιες
Κι’ έτσι καθώς πήγαινα, είδα μια ανθισμένη
λεμονιά και κοντοστάθηκα. Ήθελα να πάρω και μια
ανάσα απ’ το καθημερινό μου λαχάνιασμα.
Την αγωνία του έρωτα
Την κοίταξα και... μέθυσα απ’ τη μυρωδιά
της. Απ’ τη μυρωδιά του αυθεντικού.
Ήταν σαν ένα χαστούκι η ομορφιά που με άγγιξε.
Κοίταξα τα κατάλευκα λουλουδάκια της
και σκέφτηκα ότι κάπως έτσι θα
πρέπει να είναι οι σταγόνες αγνότητας. Κι αναρωτήθηκα...

Πέρασες από δίπλα μου τυλιγμένη στα ψεύτικα λόγια σου,
γύρισα να κρατηθώ από τη λεμονιά..

Και κάτω απ’ όλ’ αυτά είδα
κάτι όνειρα σαν στημένες λεμονόκουπες που
καρτερούσαν, όπως και τα σκουπίδια,
τον οδοκαθαριστή, να τα μαζέψει.
Και σκέφτηκα ότι ίσως κάποια μέρα, να μαζέψει και τα
ΣΚΟΡΠΙΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ.

Ερωτικό

Θα ξεριζώσω το Όνειρο
με δόντια και με νύχια.

Μια σταγόνα αίμα σου, άλικο,
μυρωδιά απ' τον ιδρώτα σου,
και ένα νύχι νεκρής σελήνης
σ' Άγιο δισκοπότηρο θα βάλω.
Θα το σφραγίσω ερμητικά
με ξόρκια μάγισσων τρελών
όσο κρατάει μια φέτα μέρας
και μια ρανίδα νύχτας.

Νέκταρ αμαρτωλών Θεών θα μεταλάβω.

Από τα χείλη σου θα πιω,
έρωτα σκοτεινό και θα παραλογίσω.
Ένα κομμάτι ωδής
στην σάρκινη αποχαλίνωση
στο σώμα σου θα γράψω.

Αλάτι απ’ τον ιδρώτα σου
στα ξεραμένα χείλη μου θ’ απλώσω.
σταλιά - σταλιά, θα πιω,
χυμό απ' το κορμί σου
σταγόνα να μην πέσει στη γη
σπατάλη να μην γίνει.

Θα πάρω αίμα από έκπτωτο Άγγελο
απαλλαγμένο από το ανήθικο.
Θα ορμηνέψω το νεκρό χρησμό, και
ξεραμένες φλέβες θα κάψω
στ’ άνεμου το δρόμο.

Θα γευτώ τη στάχτη που θα μείνει,
και με αφρούς στα χείλη
γονατιστός μπροστά στα
γκρίζα, σκοτεινά, και
πέτρινα λαγόνια σου
θα χύσω αίμα και ψυχή
και στο κενό μαζί σου θα χιμήξω.

Ο μαύρος χρησμός.

Νύχτωσε νωρίς
μα τα όνειρα έμειναν ψηλά, αλήτες
να γυροφέρνουν σβησμένα φεγγάρια.

Ανθρώπινα μάτια κλειστά, μην τρυπώσουν αλήθειες
κι’ αυτομολήσουν οι πόθοι και τ’ άλικα πάθη.
Μυρίζει ο φόβος στον ιδρώτα τους.
Χωρίς ονείρατα και ξεσπάσματα,
ούτε νερό, ούτε αίμα.

Στα σκασμένα τους χείλη
μόνο η γεύση από το μαύρο γάλα
που ποτίζουν τη γη.

Στο ματωμένο τους στήθος
ένας σβησμένος κεραυνός,
Ο μαύρος χρησμός.


Γιάννος Λαμπής

Aπόσπασμα από το ανέκδοτο μυθιστόρημα "καταραμένο πάθος¨"

Μια παχύρευστη σιωπή είχε απλώσει τα δίχτυα της. Κανένας δεν μιλούσε. Ο Πέτρος και Σοφία καθόντουσαν στη βεράντα και κοίταζαν προς την ανατολή. Ένα άηχο τρίξιμο έκανε τη κορμί τους ν’ ανατριχιάζει. Ένα θαύμα πλαθόταν μπροστά στα μάτια τους. Ο γκρίζος θόλος του ουρανού άρχισε σαν αυγό να ραγίζει, και από μέσα να προβάλει, μέσα στη νυχτερινή σιγαλιά, μια νέα μέρα. Αναδυόταν μες απ’ το σύθαμπο κουβαλώντας μαζί της την αγέραστη αιωνιότητα της ελπίδας και των ονείρων. Αναδύθηκε αργά και σιωπηλά στο φως και το γρανιτοκόρμι του απέναντι βουνού. Η ακινησία του ανέμου δήλωνε την υποταγή του στον ήλιο που άρχισε να τρέχει μέσα στην άχλη. Χαμογελούσε η γη και κάποιοι λιπόσαρκοι θάμνοι ξύπνησαν κι άρχισαν το κουβεντολόι με τα πετούμενα. Είχαν πολλά να πούνε. Σιωπούσαν μόνο για να αφουγκραστούν το τρίξιμο της γης και το τίναγμα του χώματος από τα κεφαλάκια των αγριολούλουδων που πετάγονταν άτσαλα στο πρώτο ζεστό άγγιγμα του ήλιου.

Οπτασίες …
Μύριζε σάπια φύλλα και θειάφι η βροχή
Βυθίστηκα μέσα στο υγρό πέπλο των ονείρων μου
Ρούφηξα αχόρταγα το γλυκόπικρο νέκταρ
Καρπός απ’ την σελήνη
Κολύμπησα μέσα στις φωτιές
Ρίγησα καθώς περνούσε πλάι μου
Χωμένος σε αόρατα μάτια
Ξεψύχησα ζητιανεύοντας
Μια σταγόνα μέρας
κι’ ένα νύχι νύχτας.

Aπόσπασμα από το μυθιστόρημα 'ΙΟΚΑΣΤΗ'

Σήκωσε το ποτήρι της ψηλά. - Άσπρο πάτο... Στράγγιξε και την τελευταία σταγόνα. Έφερε το άδειο ποτήρι μπροστά στα μάτια της. Το κοίταξε και βίδωσε τα πόδια στο πάτωμα . Στάθηκε. Προς στιγμή πήγε να πέσει. Ορθοπόδησε το κορμί, κύλησε η θλίψη και η ντροπή και άφησαν γυμνή την καρδιά της. Το αίμα έτρεχε, έδιωχνε τους ενδοιασμούς και τις αναστολές. - Είμαι η Ιοκάστη, από το Σάντο Ντομένικο και είμαι...τι είμαι; Μια πόρνη… Η φωνή της ακούστηκε σπασμένη. Τσαλακωμένη. Σε κάθε τσάκιση και ένας πόνος. Σε κάθε κόχη και μια πίκρα. Οι λέξεις βαμμένες, στο κόκκινο. Στο κόκκινο χρώμα της ντροπής και της απόγνωσης. - Αυτή είμαι και αυτό προσφέρω... δεν θυμάσαι πού με γνώρισες; ...Σε χρειάζομαι, όμως....φύγε, φύγε μακριά μου, πριν σε πονέσω... Λύγισε το κορμί. Λύγισε το κορμί και πόνεσε η ψυχή. Έσκουξε και έφυγε από τα στήθη της. Άδειασε καρδιά και κορμί. Βυθίστηκε. Έπιασε πάτο. Γαντζώθηκε στα βράχια και μπλέχτηκε στα φύκια. Ω! Τι γλυκά που φέγγει, το σκοτάδι... Κοιτάχτηκαν στα μάτια. Μια σπίθα ελπίδας και αισιοδοξίας άστραψε, για λίγο. Είχαν ο ένας τον άλλο. Και οι δυο μαζί μπορούσαν να ζωντανέψουν, αυτή την ανθρώπινη σπίθα που έλαμψε μέσα στη θλίψη και τη μηδενικότητα τους; ***** Δυο ψυχές. Πώς έγιναν ένα; Μηδενίστηκαν, έλειωσαν και έσμιξαν. Κατέβηκαν στην αμμουδιά. Η θάλασσα ακίνητη και αρυτίδωτη. Το φεγγάρι, γεμάτο. Το φως, τύλιξε τα δυο νωθρά και μουδιασμένα μυαλά και τα εξανέμισε. Στάθηκαν να κοιτά ο ένας τον άλλο στα μάτια. Κολλημένα τα δυο κορμιά, έμοιαζαν ένα. Τρόμαξαν οι καρδιές. Φούντωσαν. Παλίρροια φούσκωνε τα στήθια τους. Σαν νυκτερίδες τρομαγμένες από κάποιο δυνατό φως, τσίριξαν οι καρδιές. Άδειασαν και μπήκαν μέσα οι ψυχές... αεράκι ακίνητο, μια θύελλα τους τύλιξε. Γέμισε ο αέρας διαβόλους. Μια σύγκρουση. Μια μάχη πάθους, συναισθημάτων και αγάπης μεταξύ δυο διαφορετικών κόσμων... Έσμιξαν το πένθος και ο πόνος, με τον πόθο και την επιθυμία. Ζυμώθηκαν με το κρασί. Το μαύρο με το κόκκινο. Κινούμενη άμμος τα συναισθήματα τους. Βούλιαζαν μέσα. Γλυκιά παράδοση, εγκατάλειψη. Ζεστάθηκαν τα νεφρά της Ιοκάστης. Αφέθηκε. Ένα ζεστό, υγρό κύμα τους έβρεξε και τους δύο. Οι ψυχές τους μαζεύτηκαν. Έγιναν ένα κουβάρι και κατέβηκαν πιο κάτω από τη μέση. Έκαιγαν... Κύλησαν πιο κάτω από το τίποτα. Εξευτελίστηκαν, λερώθηκαν και μηδενίστηκαν. Ταπεινώθηκαν. Αλλοτριώθηκαν. Δεν τους άγγιζαν πλέον ενοχές και αναστολές. Αποτραβήχτηκε η Ιοκάστη. Με μια κίνηση, έμεινε γυμνή, - Έλα...έλα, του φώναξε, και άρχισε να τρέχει σαν αύρα στην αμμουδιά. Οι γοφοί της γυάλιζαν καθώς έσφιγγαν και ιδροκοπούσαν. Τα στήθη της, δυο λόφοι και λίγο πάρα κάτω ο τόπος της σταύρωσης. Ανέμενε και εκλιπαρούσε για τον δικό της σταυρό, να την λυτρώσει... Ο Σταυρινός, υπάκουσε. Έμεινε γυμνός. Σταυρός φάνταζε η γύμνια του, στο αντιφέγγισμα του ουρανού. Το ζώο ξύπνησε μέσα του. Σαν κριάρι που βρωμοκοπά αρσενικό, στο ζευγάρωμα, έτσι μύριζε ο ιδρώτας που τον έλουσε. Άρχισε να τρέχει. Να τρέχει για να την προφτάσει, μην τυχόν και σβήσει σαν όνειρο... Τα δυο κορμιά κυλίστηκαν στην υγρή άμμο. Τα γκρίζα, πέτρινα λαγόνια της λαμπύριζαν. Σαν άλογο χλιμίντριζε ο Σταυρινός. Αφρός έτρεχε από τα ρουθούνια του. Με ένα σάλτο και θα βυθιζόταν στο κενό, μαζί της... - Έλα...έλα, του είπε. Έσκυψε ο Σταυρινός και είδε, μύρισε και άγγιξε. Ο ιδρώτας της, η ανάσα της, η μυρωδιά του κορμιού της, τον τύλιξαν. Τον τύλιξαν και ζαλίστηκε. Μέθυσε και βάλθηκε να αναπνέει και να γεύεται όσο περισσότερο μπορούσε. Η ψυχή του αγαλλίασε. Δεν χόρταινε. Αφέθηκε η Ιοκάστη. Ίδρωσε και ύγρανε το κορμί της όσο περισσότερο μπορούσε. Ήθελε να τον χορτάσει και να του δώσει από το νέκταρ της να πιει, να ξεδιψάσει, για να μπορέσει και αυτή να πάρει περισσότερο... Κυμάτισε το κορμί της. Σπαρτάρισε και ρίγησε. Ανατρίχιασε η ψυχή της, τον πήρε από τους ώμους. Τον κοίταξε στα μάτια. Τον μύρισε και γεύτηκε τον ιδρώτα του. Άνοιξαν οι κήποι του παραδείσου... - Τώρα...Σταύρωσέ με. Λύτρωσέ με...σημάδεψέ με, με το άγγιγμα του πεπρωμένου... Φώναζε δυνατά και εκλιπαρούσε, η Ιοκάστη. Άνοιξαν οι ουρανοί. Το φεγγάρι κοκκίνισε. Χιλιάδες Άγγελοι παιάνιζαν. Τι γλυκιά μελωδία! Οι δυο ψυχές έγιναν μία! Έγιναν φωτιά. Μια φωτιά, που έκαιγε τα δυο κορμιά. Τα έκαιγε θυσία, ζητώντας λύτρωση και σωτηρία....σαν τόξα τεντωμένα κύρτωσαν τα δυο κορμιά...καμπάνες ακούστηκαν και ένα δάκρυ κύλησε. Έπλυνε τις δυο ψυχές. Καθάρισαν και λαμπύριζαν μέσα στα βρωμισμένα κορμιά, σαν αστέρια σε καθάριο ουρανό.

Απόσπασμα απ΄το μυθιστόρημα 'Ψάξε μέσα στη σιωπή μου"

Χάθηκε για λίγο στις ζεστές ερημιές της καρδιάς, της σκέψης και της ψυχής της. Κοίταξε τα παιδιά με μια ματιά γεμάτη αγάπη. Έκλεισε τα μάτια και προσευχήθηκε, «κάνε Θεέ μου να μπορέσουν απόψε όλα τα παιδιά να ονειρευτούν και να κάνουν στο όνειρο τους ένα ταξίδι. Γιατί το νοερό ταξίδι είναι το πιο ωραίο, το πιο όμορφο. Πρέπει να το κάνουν, γιατί αν δεν το βρουν και αν δεν υπάρχει μέσα τους το ταξίδι, δεν θα το βρουν ποτέ έξω στην πραγματικότητα ». Αποκοιμήθηκε τελευταία. Μια σιωπηλή και ασήμαντη σκιά άρχισε να σαλεύει στο κουρασμένο μυαλό της. Σαν πέταγμα πεταλούδας... « Ήταν σ’ ένα καταπράσινο λιβάδι. Ένοιωθε αλλόκοτα. Παράξενα. Δεν μπορούσε να σταθεί στα δυο της πόδια. Ακούμπησε τα χέρια κάτω. Αμέσως τα ρούχα της έγιναν δέρμα. Κόλλησαν πάνω της σαν επιδερμίδα στενεύοντας την. Κοίταξε μέσα σε μια λακκούβα από νερό. Καθρεπτίστηκε. Τρόμαξε μ’ αυτό που είδε. Είχε χρώμα κρεμ και μεγάλες τρίχες. Εκεί που πρώτα ήταν η καρδιά και τα νεφρά φάνηκαν μικρές κόκκινες κηλίδες που μεγάλωναν με πολύ γρήγορο ρυθμό. Ήταν μια κατσίκα με κόκκινες βούλες! Ξαφνικά πετάχτηκαν από το χορτάρι χιλιάδες, μύρια τσιμπούρια και γέμισαν το κορμί της. Άρχισαν να της βυζαίνουν το γάλα, μετά το αίμα. Όσον τη βύζαιναν, λέπταινε. Εξαφανιζόταν η σάρκα, μετά τα κόκαλα. Της απόμεινε μόνο το δέρμα. Και τα τσιμπούρια όλο βύζαιναν. Λέπτυνε ακόμα περισσότερο. Εξαφανίστηκε η πρώτη βούλα. Μετά η δεύτερη, μετά ακόμα μία και έμεινε μόνο δέρμα που έμπαζε κρύο αέρα από τις τρύπες που άνοιξαν στη θέση των κόκκινων στρογγυλών σημαδιών. Γύρω της, χιλιάδες άνθρωποι χωρίς πρόσωπα, ντυμένοι στα λευκά, παρακολουθούσαν γελώντας δυνατά από το θέαμα που έβλεπαν. Κάποιος ανάμεσα τους, φώναζε σπαραχτικά και κτυπούσε δυνατά τα χέρια του για να τρομάξει τα τσιμπούρια. Φώναζε και εκλιπαρούσε το πλήθος να κτυπήσει μαζί του ρυθμικά τα χέρια του, για να τα τρομάξουν. Αυτοί όχι μόνον δεν άκουαν, αλλά προσπαθούσαν να τον φιμώσουν και να του δέσουν τα χέρια, μην τυχόν και τους χαλάσει το θέαμα. Η φωνή του γνώριμη. Φερμένη καβάλα σε κάποια ριπή του ανέμου. Δεν μπορούσε να θυμηθεί. Προσπαθούσε. Η αγωνία και ο τρόμος όμως έδιωχναν μακρυά τις μνήμες. Οι κραυγές του την έκαναν να ξυπνήσει και να ανοίξει τα μάτια». Κοίταξε τριγύρω. Ο ήλιος είχε πάρει το ανηφόρι και αγκομαχώντας βρισκόταν ήδη στη μέση του ουρανού. Γλιστρούσε μέσα στην κάμαρα που βρωμοκοπούσε ανθρώπινο ιδρώτα και χνώτα, και έκανε τους πέτρινους τοίχους να γεμίζουν σκιές. Ήταν μια κάμαρα που είχε μέσα της πολύ πένθος και πολλούς θανάτους από κορμιά που το μόνο κοινό που είχαν, ήταν το μονοπάτι που βάδιζαν. Δεν είχαν τίποτε να μοιραστούν παρά μόνο ο καθένας, έδινε χώρο στον άλλο.

Αυτόπτης μάρτυς....

Ήταν ένα μικρό λουλούδι, από κείνα που φυτρώνουν στο πουθενά. Από κείνα που θέλουν τα ελάχιστα. Μια χαραμάδα χώμα και δυο στάλες ικμάδα, όσα χρειάζεται. Χαιρόταν την ομορφιά του κόσμου και τα χρώματα... το τραγούδι του ανέμου και τους τριγμούς του χωμάτου. Καλημερίζονταν τα πρωινά με τα ζωντανά της γης και τ’ ουρανού και μοιράζονταν τις καλησπέρες με τους αγουροξυπνημένους γρύλους. Με τη γριά χελώνα που περνούσε μια φορά κάθε εποχή –κάποτε του είχε πει πως ήταν τριακοσίων τόσο χρόνων και κόντεψε να ξεκόψει απ’ τις ρίζες του- και κουρνιάζοντας κάτω απ’ τη μικρή του σκιά μάθαινε τις αλήθειες του κόσμου. Και τούτη η γερόντισσα είχε να λέει τόσες ιστορίες που θα χρειάζονταν και μια δεύτερη ζωή για να τις μάθει όλες. Κάποτε, θυμάται, του 'χε πει: «Να χαίρεσαι την κάθε μέρα γιατί μόνον αυτή σου ανήκει. Το αύριο είναι μια πολύ μακρινή ιστορία και δεν μπορείς να το δρασκελίσεις αν δε ζήσεις το σήμερα. Και στο λέω αυτό για να θυμάσαι πως το τέλος φτάνει γρήγορα. Φορές-φορές καλπάζει σαν αλαφιασμένος αστός που έρχεται να χαρεί τη φύση και αφήνει συντρίμμια στο πέρασμά του...». Είχε αναρωτηθεί πολλές φορές γιατί του τα ‘χε πει όλα εκείνα που δεν είχε καταλάβει. Όμως τα ‘χε δεχτεί γιατί ήξερε πόσο σοφή ήταν η γέρικη χελώνα. Κείνο το καλοκαιριάτικο πρωινό είχε ανοίξει τα μάτια στο φως. Ή καλύτερα, είχε κλείσει τα μάτια στο φως γιατί ήταν τόσο εκτυφλωτικό που είχε νιώσει να τον ρουφά και να χάνεται σε μια πάναγνη και διάφανη αιωνιότητα που δεν την είχε ξανανιώσει. Το βουνί που όρθωνε τη γρανιτένια κορμοστασιά του, αυτός ο αλύγιστος αντάρτης στ’ ανεμοβρόχι και την θύελλα, είχε χάσει κάτι απ’ την πανώρια θωριά του, λες και τον είχε απορροφήσει το φως. Κι ένιωσε να 'ναι ένα φως που άγγιζε τα όρια του θανάτου. Ξαφνιάστηκε που έκανε μια τέτοια σκέψη. «Πώς μου 'ρθε τώρα αυτό;», σκέφτηκε. Κυλούσε η ώρα κι ο κόσμος πλημμύριζε απ’ τις οσμές της ομορφιάς και τους ήχους της χαράς. Κι εκείνη η «κακή σκέψη» όλο και ξεχνιόταν. Ώσπου ξαφνικά ένας εκκωφαντικός ήχος που δεν τον είχε ξανακούσει, ήρθε και τον άγγιξε. Κι όσο κυλούσαν οι στιγμές τόσο δυνάμωνε. Ένιωσε το ρίγος της οδύνης του ανέμου... ένιωσε το φως να ρυτιδώνεται λες και κάποια έγνοια οδύνης χαράκωσε το μέτωπό του. Κι ο ήχος πολλαπλασιάζονταν που τον έκανε να πιστέψει ότι σίμωνε το τέλος του κόσμου. Την επόμενη στιγμή η γη ταρακουνήθηκε. Τα δέντρα σαρώθηκαν, ο άνεμος ούρλιαξε και μια πελώρια φωτιά απλώθηκε να κάψει τη ζωή και τον κόσμο. Κομμάτια ενός άγνωστου πράγματος σκορπίστηκαν παντού. Καυτές ανάσες τον σάρωναν κι ένιωθε κάτι να θέλει να τον αρπάξει και να τον ξεκόψει απ’ τις ρίζες της ύπαρξής του. Κι όλ’ αυτά κράτησαν μια στιγμιαία αιωνιότητα. Κι όταν κόπασαν... κι όταν σήκωσε το κεφαλάκι του αντίκρισε τους ανθρώπους. Κομμάτια καυτής σάρκας που τα όνειρα και οι ελπίδες δραπέτευαν απ’ τα κλειστά τους βλέφαρα και τα ορθάνοιχτα βουνά χείλη. Και είδε δίπλα του ένα παιδί με την κουκλίτσα του σφιγμένη κατάσαρκα να προσπαθεί μες απ’ τη νεκρική του ακινησία να της αφηγηθεί τα λιγοστά παραμύθια που είχε μάθει στη μικρή του ζωή. Κοίταξε γύρω κι αντίκρισε ένα καινούργιο τοπίο. «Ποια ματαιοδοξία και απερισκεψία έκαμε τόσα συντρίμμια την ομορφιά;», σκέφτηκε. Το ήξερε όμως ότι απάντηση δεν θα είχε ποτέ. Ίσως αν είχε ζήσει η γέρικη χελώνα. Κι έπειτα ήρθαν οι άνθρωποι με τις μάσκες της οδύνης. Ενας πυροσβέστης έσκυψε πάνω του και είπε: «Εσύ πώς και γλίτωσες;». Λες και ήξερε πως ήταν ο μόνος αυτόπτης μάρτυς της βιβλικής καταστροφής που άναψε η βουλιμία του ασεβή.

Trafficking - Σωματεμπόριο

Trafficking - Σωματεμπόριο

Ένα οδοιπορικό στα άδυτα του απεχθέστερου οργανωμένου εγκλήματος στον κόσμο!

Απαγωγές, διακινήσεις, εμπόριο, βιασμοί, βασανιστήρια, ξυλοδαρμοί, εκφοβισμοί και κακοποίηση σωματική ή και ψυχολογική. Εκπόρνευση, δουλεία, ναρκωτικά, απομόνωση σε ανήλιαγα υπόγεια και στέρηση τροφής και ύπνου. Εμπόριο ανθρώπινων οργάνων. Το trafficking είναι εδώ! καρκίνωμα στο σώμα της σύγχρονης κοινωνίας. Τα θύματα του, γυναίκες και παιδιά που χάνουν τη ζωή τους κάθε στιγμή, που ματώνουν, υποφέρουν και κραυγάζουν. Ακούει κανείς;

Η εμπορία ανθρώπων είναι απότοκο μιας ιδεολογίας που διαχωρίζει το ανθρώπινο είδος σε ανώτερους και κατώτερους κοινωνικά, οικονομικά και πνευματικά ανθρώπους. Τα μεγαλύτερα ποσοστά θυματοποίησης έχουν οι γυναίκες και τα παιδιά ως οι πιο ευάλωτες κοινωνικές ομάδες.

Η διακίνηση με τη βία και η εμπορία ανθρώπων, πολύ περισσότερο μικρών παιδιών ( κοριτσιών και αγοριών) είναι σήμερα η δεύτερη σε κερδοφορία παράνομη παγκόσμια βιομηχανία με κέρδη που ξεπερνούν τα 17 δις δολάρια το χρόνο, σύμφωνα με τον ΟΗΕ.

1,2 μέχρι και 2 εκατομμύρια άνθρωποι εκτιμάται από το Διεθνή Οργανισμό UNICEF μεταφέρονται κάθε χρόνο, κυρίως, από 127 χώρες της Ασίας και της Ανατολικής Ευρώπης σε 137 χώρες προορισμούς. Στους αριθμούς αυτούς δεν συμπεριλαμβάνονται τα θύματα του εσωτερικού trafficking, αλλά μόνο του διασυνοριακού.

Εσωτερικό trafficking είναι η παράνομη διακίνηση προσώπων μέσα στη ίδια τη χώρα τους, κυρίως από τις απομακρυσμένες περιοχές προς τα μεγάλα αστικά κέντρα. Διασυνοριακό trafficking είναι η διακίνηση προσώπων περνώντας παράνομα και λαθραία τα σύνορα κάποιας άλλης χώρας.

Το trafficking είναι σήμερα η ταχύτερα αναπτυσσόμενη μορφή του οργανωμένου εγκλήματος. Έχει ξεπεράσει κατά πολύ την παράνομη εμπορία όπλων και ήδη η μαφία των ναρκωτικών επενδύει τεράστια κεφάλαια στην ανάπτυξη της. Και ο λόγος είναι ότι το ‘εμπόρευμα’ είναι πιο εύκολο να εξευρεθεί και κοστίζει κατά πολύ φθηνότερα. Ο κίνδυνος σύλληψης και καταδίκης είναι σχεδόν ανύπαρκτος και οι ποινές που επισύρουν οι τυχών καταδίκες είναι γελοίες. Σαν Λερναία Ύδρα συνεχώς αλλάζουν μορφή, οι συναλλαγές δεν σταματούν ούτε σε σύνορα, ούτε από κρατικές αρχές και διακρατικές νομοθεσίες και συνεχώς καταφέρνουν να ελίσσονται και να διαβρώνουν τον παγκόσμιο κοινωνικό ιστό.

Στην κορυφή της πυραμίδας για την εμπορία ανθρώπων βρίσκεται η Βουλγάρικη μαφία, η οποία τροφοδοτεί σχεδόν όλες της χώρες της Ευρώπης με κορίτσια κυρίως από την Ανατολική Ευρώπη. Συνήθως είναι εξειδικευμένα δίκτυα εγκλήματος που κινούνται παράλληλα με εκείνα των ναρκωτικών.
Με λαδώματα συνοριακών φρουρών, των διωκτικών αρχών, με μικρά ευέλικτα κυκλώματα και χιλιάδες μεσάζοντες, οι εγκέφαλοι της μαφίας ελίσσονται συνεχώς φροντίζοντας να ανανεώνουν το εμπόρευμα τους αλλά και να αποφεύγουν οι ίδιοι τη σύλληψη τους. Λειτουργούν βασικά σαν κυψέλες και τα θύματα τους πριν ακόμα συνειδητοποιήσουν που βρίσκονται, συχνά αλλάζουν χέρια . Μια κοπέλα σε συνέντευξη της είχε αναφέρει ότι για να φτάσει στο τελικό της προορισμό που ήταν ένα πορνείο στο Τελ Αβίβ, πέρασε από τα χέρια Μολδαβών, Ουκρανών, Ρώσων, Αιγυπτίων και Βεδουίνων. Γενικά κάθε θύμα πωλείται περίπου 4 ως 6 φορές μέχρι να φτάσει στον τόπο που προορίζεται.

Μεγάλο ποσοστό ανάμεσα στους μυητές και τους σωματέμπορους κατέχουν οι γυναίκες. Αρκετά από τα θύματα αναφέρουν ότι αποπλανήθηκαν, στρατολογήθηκαν και προετοιμάστηκαν από γυναίκες, που στην πλειοψηφία τους οι ίδιες ήταν πρώην πόρνες ή ήταν θύματα του κυκλώματος. Συχνά τους συνοδεύουν στο πρώτο σκέλος της διαδρομής τους. Συνταρακτικό είναι το γεγονός ότι πολλοί από τους μυητές είναι ερωτικοί σύντροφοι, συγγενείς ή ακόμα και γονείς των θυμάτων, οι οποίοι για κάποια αμοιβή ή μερίδιο ή από οικονομική απόγνωση εκμεταλλεύονται την εμπιστοσύνη των θυμάτων τους και τους εξευτελίζουν.

Η ανθρωπότητα δείχνει να στέκει ανήμπορη και ανίκανη να αντιμετωπίσει αυτή τη ζοφερή πραγματικότητα. Εκατομμύρια παιδιά οδηγούνται σε εξαναγκαστικές και επικίνδυνες εργασίες. Πέφτουν θύματα σε δίχτυα πορνείας και σεξουαλικής κακοποίησης, στρατολογούνται σε ένοπλες ομάδες ή ακόμα απάγονται για εμπόριο οργάνων. Πρόκειται ουσιαστικά για μια παγκόσμια μάστιγα που καταρρακώνει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και καταπατεί τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Το οργανωμένο έγκλημα και η σκληρή λογική της αγοράς διαστρεβλώνουν τους νόμους προσφορά και ζήτησης φτηνού εργατικού δυναμικού και τα παιδιά δεν αποτελούν δυστυχώς εξαίρεση.
Η σεξουαλική εκμετάλλευση παιδιών συνδέεται άμεσα και με άλλες επικερδής τομείς όπως ο τουρισμός για σεξ ( sex tourism ) αλλά και με την διακίνηση και πώληση παιδικού πορνογραφικού υλικού μέσω του διαδικτύου.

Από τη στιγμή που κάποιος θα πέσει στα χέρια των αδίστακτων εμπόρων, παύει να υπάρχει. Του αφαιρούν συνήθως το διαβατήριο, τους κακοποιούν, απειλούν τους ιδίους ή τις οικογένειες τους. Είτε με απαγωγές ή με απατηλά μέσα, εξαπατούν αθώους ανθρώπους που το όνειρο τους να απελευθερωθούν από την ανέχεια μετατρέπεται στο χειρότερο εφιάλτη.

Μια από τις τελευταίες μεταλλάξεις του trafficking είναι αυτό που ζούμε σήμερα, το λεγόμενο « χαμογελαστό ή happy trafficking». Οι εγκληματίες αντί να αντλούν τα κέρδη τους με τη συστηματική κακοποίηση των θυμάτων, τους προσφέρουν λίγα χρήματα, μέρα ανάπαυσης και προοπτική απελευθέρωσης. Οι προϋποθέσεις απελευθέρωσης συνδέονται με τον χρόνο της λεγόμενης απόσβεσης της επένδυσης που έκαναν οι θύτες αγοράζοντας τα θύματα τους, αλλά και με τη στρατολόγηση νέων θυμάτων. Από μια εποχή βαρβαρότητας περνούμε τώρα σε μια πιο ορθολογική και επιστημονική πλέον διαχείριση του trafficking. Και από εκεί που το πρόβλημα ήταν η κακοποίηση τώρα εμφανίζεται ως ζητούμενο η υπεράσπιση των εργατικών τους δικαιωμάτων.

Χαρακτηριστική για το πόσον αδίστακτοι και απάνθρωποι είναι οι έμποροι, είναι η πιο κάτω μικρή πραγματική ιστορία.

Μια Αμερικανίδα με τον 4χρονο γιο της πέρασε τα σύνορα του Μεξικού για μιαν επίσκεψη. Καθώς περπατούσε για να επιστρέψουν στα σύνορα, ένας άγνωστος με αυτοκίνητο της άρπαξε το παιδί της και τράπηκε σε φυγή. Αμέσως δήλωσε την απαγωγή στις αρχές και άρχισε η έρευνα. Σε μια στιγμή, και ενώ η γυναίκα βρισκόταν σε ένα περιπολικό, πρόσεξε το γιο της σε ένα φορτηγό , δυο γραμμές πιο πίσω. Το παιδί ήταν ξαπλωμένο με το κεφάλι στα πόδια ενός άνδρα και φαινόταν πως κοιμόταν. Καθώς πλησίαζε η αστυνομία το φορτηγό βγήκε από τη γραμμή και τράπηκε σε φυγή. Για να μην τους ακολουθήσει το περιπολικό, έριξαν έξω από το παράθυρο το μικρό παιδί. Όταν το πλησίασαν η μητέρα με τους αστυνομικούς είδαν το αποτρόπαιο έγκλημα. Το παιδί είχε ξεκοιλιαστεί και μέσα στη κοιλιά του , στη θέση των σπλάχνων του ήταν ναρκωτικά. Οι απαγωγείς, έμποροι ναρκωτικών, θα χρησιμοποιούσαν το παιδί για να τα περάσουν από τα σύνορα. Η ίδια ιστορία έχει επαναληφθεί αρκετές φορές, κυρίως με ζευγάρια και τα βρέφη τους.

Ακριβή στοιχεία για τον αριθμό των παιδιών θυμάτων δεν υπάρχουν. Υπολογίζεται όμως από τη UNICEF ότι το πενήντα τοις εκατό των θυμάτων της παράνομης διακίνησης είναι παιδιά.

Τα παιδιά γίνονται θύματα εκμετάλλευσης για τους πιο παρακάτω λόγους:

- εκμετάλλευση εργασίας
- οικιακή εργασία
- σεξουαλική εκμετάλλευση
- στρατολόγηση
- γάμος
- παράνομη υιοθεσία
- παράνομα αθλητικά στοιχήματα
- ζητιανιά
- αφαίρεση οργάνων

Η διακίνηση καταπατά ουσιαστικά τα δικαιώματα των παιδιών για υγιή παιδική ηλικία. Τα θύματα υποδουλώνονται και κακοποιούνται σωματικά ή ψυχολογικά από τους εμπόρους, εργοδότες, προαγωγούς και ‘πελάτες’. Όλα αυτά καταρρακώνουν τον εσωτερικό κόσμο των παιδιών και έχουν επιπτώσεις σε όλα τα στάδια της ζωής τους

- επιπτώσεις στο συναισθηματικό επίπεδο
- στη σωματική υγεία
- στην ψυχολογική κατάσταση

Tα παιδιά θύματα του trafficking συχνά προέρχονται από φτωχές οικογένειες και ζουν μέσα στην ανέχεια. Αυτοί οι παράγοντες όταν συνδυαστούν με το φύλο, τις φυλετικές και εθνικές διακρίσεις, τις ένοπλες συρράξεις και την έλλειψη μόρφωσης δημιουργούν το ιδεώδες περιβάλλον για τη δράση των παράνομων και εγκληματικών κυκλωμάτων.

Παράγοντες που διευκολύνουν τη διακίνηση παιδιών:

- φτώχεια
- άνιση μεταχείριση γυναικών και κοριτσιών
- έλλειψη μόρφωσης
- παιδιά χωρίς φροντίδα
- μη καταχώρηση στα ληξιαρχικά αρχεία
- ζήτηση για φτηνά εργατικά χέρια
- παραδόσεις και πολιτισμικές αξίες
- ζήτηση για σεξουαλική ικανοποίηση

Εκτιμάται ότι μόνο ένα μικρό μέρος του προβλήματος είναι ορατό και ότι είναι εκατοντάδες χιλιάδες τα θύματα που εξαναγκάζονται στην εκπόρνευση, στη σκληρή εργασία και ότι το φαινόμενο θα αυξάνεται καθώς η οικονομική κρίση μεγαλώνει τον κύκλο των εν δυνάμει θυμάτων ενώ παράλληλα αυξάνεται και η ζήτηση φτηνών αγαθών και υπηρεσιών.

Όσο οι οργανωμένες σύγχρονες κοινωνίες επιλέγουν να αποφεύγουν τις τραγικές εικόνες του φαινομένου, αυτό θα διαιωνίζεται. Δυστυχώς σήμερα συναντάται όπου και να στρέψεις το βλέμμα σου. Καμιά κοινωνία δεν μπορεί πλέον να αποφεύγει την πραγματικότητα και να συμβιβάζεται με την αδιαφορία και την ανοχή.

Όσο συντηρούμε φαινόμενα σαν αυτά στη σύγχρονη ανθρώπινη ιστορία, δεν μπορούμε να μιλάμε για πολιτισμό και αξίες, αλλά για έκπτωση των ανθρώπινων αξιών. Όσο μετράμε αθώες παιδικές ψυχές που ξαφνικά χάνονται, δεν μπορούμε να έχουμε ήσυχες συνειδήσεις. Η ανθρώπινη αξιοπρέπεια δεν μπορεί και δεν έχει τιμή.


Γιάννος Λαμπής
(συγγραφέας)

Τα πιο πάνω στοιχεία και αναφορές αποτελούν μέρος της έρευνας και συλλογής υλικού, για τη συγγραφή του βιβλίου του Γιάννου Λαμπή, ‘Ψάξε μέσα στη σιωπή μου’ με θέμα τη παράνομη διακίνηση παιδιών.

Το ‘Ψάξε μέσα στη σιωπή μου’ πραγματεύεται ένα θέμα που απευθύνεται στην ευαισθησία και τα αντανακλαστικά της σύγχρονης κοινωνίας. Αφορά τις πολλαπλές πτυχές της παράνομης διακίνησης και εμπορίας ανθρώπων, με πρωταγωνιστές πέντε παιδιά.
Βασισμένο σε πραγματικές ιστορίες μας τοποθετεί, μέσα από γλαφυρές περιγραφές, στη θέση των παιδιών που βιώνουν, το καθένα με διαφορετικό τρόπο, ό’τι πιο τραγικό συντηρεί το κτηνωδέστερο κύκλωμα του σύγχρονου κόσμου. Η όλη αφήγηση σκιαγραφεί τον εσωτερικό, ψυχολογικό κόσμο των παιδιών και τα αναπάντητα ερωτήματα που τους δημιουργούν τα απάνθρωπα βιώματα τους.

"Τα 7 σφάλματα του κόσμου", ( Μαχάτμα Γκάντι)

Πλούτο δίχως μόχθο.

Ηδονή δίχως συνείδηση.

Γνώση δίχως χαρακτήρα.

Εμπόριο δίχως ηθική.

Επιστήμη δίχως ανθρωπιά.

Λατρεία δίχως θυσία.

Πολιτική δίχως αρχές.

Καταραμένο πάθος...( απόσπασμα από το ανέκδοτο βιβλίο του Γιάννου Λαμπή)

Σηκώθηκε και κοίταξε στο καθρέπτη. Το πρόσωπο του αξύριστο, κουρασμένο, και τα μαλλιά του μπλεγμένα. Τράβηξε τις κουρτίνες και το φως τον κτύπησε στα θολά από το ξενύχτι μάτια του. Έφερε βόλτα το βλέμμα στη κάμαρα. Η μοναξιά ξεχειλούσε και τον πάγωνε. Χαμογέλασε πικρά. Για άλλη μια φορά ξύπνησε μόνος στο διπλό του κρεβάτι. Μια δική του επιλογή αφού το πάθος του για τη ρουλέτα ξεχυνόταν αχαλίνωτο από μέσα του. Σαν μια ανάσα που έκαιγε, διέλυε και σύντριβε το λογισμό του. Έκλεισε με τις παλάμες τ’ αυτιά του καθώς όλα τα αντικείμενα του φώναζαν, « Που βρίσκεται η αγάπη »;

Ένα δάκρυ του κύλησε...κι’ όμως την είχε συναντήσει. Από την πρώτη στιγμή που την αντίκρισε ένοιωσε σαν να την γνώριζε από παλιά. Η φαντασία και το όνειρο συναντήθηκαν με τη πραγματικότητα. Λένε ότι το βλέμμα είναι ο καθρέπτης της ψυχής, και δεν μπορούσε να ξεχάσει τον τρόπο που τον κοιτούσε, τότε, η Μαρίνα. Δεν μπορούσε να ξεχάσει τα συναισθήματα που ένοιωσε να τον πλημμυρίζουν τη στιγμή που οι ψυχές τους ενώθηκαν. Ένοιωσε μια θλίψη να τον τυλίγει. Τώρα καταλάβαινε ότι έχασε πολλά πράγματα στην ζωή. Με μια ζαριά ξεπούλησε το δικαίωμα του στην αγάπη και στον έρωτα.

συνέντευξη

συνέντευξη στην εφημερίδα Σημερινή

ΑΝΑΨΤΕ ΕΝΑ ΚΕΡΙ ΓΙΑ ΤΑ ΚΑΚΟΠΟΙΗΜΕΝΑ ΠΑΙΔΙΑ!!!

ΑΝΑΨΤΕ ΕΝΑ ΚΕΡΙ ΓΙΑ ΤΑ ΚΑΚΟΠΟΙΗΜΕΝΑ ΠΑΙΔΙΑ!!!