μίλα σιγά όταν μιλάς γι’ αγάπη
Απόψε πάλι μια αφόρητα κι αβάσταχτα οδυνηρή μοναξιά
φορώντας άρωμα επιταφίου στα μαλλιά ψηλαφίζει τις πληγές μου
Κλείνω τα μάτια ν’ αφήσω το φως απ’ έξω αφού η θλίψη
γι’ αυτούς που πενθούν είναι ντυμένη στους ίσκιους
και με σπασμένες φτερούγες ζητιανεύω απ’ το φεγγάρι λίγη
φωτιά
ν’ ανάψω τη λαμπάδα του ολονύχτιου μου θρήνου
Μια ηχώ, σαν σταγόνα αίματος ξεφεύγει απ’ τη κόγχη των
χειλιών σου
